“Βγείτε από το “comfort zone” σας και ταξιδέψτε!” – Σωτήρης Ρεκούμης
Το καλοκαίρι του ‘18 έλαβα ένα μήνυμα από τον φίλο μου Νίκο ότι τρέχει διαγωνισμός με όνομα “DiscoverEU” όπου κληρώνεται ένα interail πάσο: το διαχρονικό αυτό πάσο που ακούμε από την εποχή των γονιών μας, που σου δίνει τη δυνατότητα να γυρίσεις όλη την Ευρώπη με τρένο. Χωρίς δεύτερη σκέψη δηλώνουμε συμμετοχή και παρόλο που δεν κληρωνόμαστε εξ αρχής, εν τέλει το κερδίζουμε στο δεύτερο γύρο με τους επιλαχόντες.
Επιλέξαμε το “flexible global pass 7 ημερών σε 1 μήνα” όπου ουσιαστικά οργανώναμε στην πορεία ποιες διαδρομές θα χρησιμοποιήσουμε με το τρένο. Με σκοπό να κάνουμε την μέγιστη αξιοποίηση του πάσου συμφωνήσαμε να επισκεφτούμε όσες περισσότερες χώρες μπορούσαμε μέσα στις 14 μέρες που είχαμε στην διάθεση μας λόγω υποχρεώσεων. Με σκοπό να κινηθούμε προς την κεντρική Ευρώπη επιλέξαμε να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας από την Ιταλία εκμεταλλευόμενοι την δυνατότητα που είχαμε να ταξιδέψουμε με πλοίο από την Πάτρα στην Ανκόνα με το πάσο, πληρώνοντας μόνο τους φόρους ναύλου. Συνοπτικά η βασική μας διαδρομή με τα τρένα είχε ως εξής : Ανκόνα -> Μπολόνια -> Μιλάνο -> Γενεύη -> Παρίσι -> Βρυξέλλες -> Άμστερνταμ -> Βερολίνο -> Βενετία -> Ανκόνα και από Ανκόνα και πάλι με το πλοίο πίσω στην Πάτρα. Προφανώς χρειάστηκε να αλλάξουμε πολλά τρένα ενδιάμεσα αλλά αυτές ήταν οι τελικές διαδρομές οπού και διαμέναμε συνήθως για 1 έως 3 βράδια .
Όσο κλισέ και αν ακούγεται, η απόφαση να δηλώσουμε συμμετοχή εκείνο το μεσημέρι της Τρίτης έμελλε να δημιουργήσει μια εμπειρία που εύκολα ονομάζω την καλύτερη εμπειρία της ζωής μου μέχρι στιγμής. Ένας τέτοιος τίτλος δεν αποδίδεται απλώς από ένα “ταξίδι στο εξωτερικό” αλλά από πολλές ιστορίες που ξεδιπλώνονται πίσω από αυτά τα εισαγωγικά . Από τα απίστευτα τοπία που θαυμάσαμε στο πέρασμα του τρένου από τις Αυστριακές Άλπεις έως τα ατελείωτα χιλιόμετρα που διανύσαμε περπατώντας στην τεράστια πόλη του Βερολίνου. Από τις αμέτρητες ώρες που βιώσαμε ως κλασσικοί τουρίστες περιπλανώμενοι στο μουσείο του Λούβρου και στο Τείχος του Βερολίνου έως εκείνες τις αρκετά επικίνδυνες διαδρομές μας με τα γνωστά ενοικιαζόμενα ποδήλατα στα στενάκια του Άμστερνταμ. Τις αξέχαστες γνωριμίες μας στο πανεπιστήμιο της Λιέγης με την άκρως ελληνοαγγλική προφορά μας, έως και το τρέξιμο που μας κόστισαν αυτές οι γνωριμίες προκειμένου να μην χάσουμε το τελευταίο τρένο για τον γυρισμό. Τα αναζωογονητικά εκείνα βράδια στις πλατείες της Μπολόνια, του Τροκαντερού και της Αλεξάντερπλατζ με τους πλανόδιους μουσικούς και τις τοπικές μπύρες που δοκιμάζαμε, να μας προσφέρουν την ηρεμία που θα γέμιζε τις κενές μπαταρίες μας από εκείνα τα ατελείωτα χιλιόμετρα που ανέφερα προηγουμένως. Δεν θα ξεχάσουμε φυσικά το πολιτισμικό σοκ που βιώσαμε περπατώντας την Red Light District του Αμστερνταμ ή παρατηρώντας τα εκθέματα στο μουσείο βασανιστηρίων, αλλά ούτε κ εκείνο το όχι και τόσο ευχάριστο σοκ που μας προκάλεσε εκείνο το κοκτέιλ γαρίδας και γκρέιπφρουτ που μας έφτιαξε ο πατέρας της πλέον πολύ καλής μας Ελληνοβελγίδας φίλης, που μας φιλοξένησε ένα βράδυ στο Verviers του Βελγίου. Τουλάχιστον εκείνο το βράδυ ο ίδιος επανόρθωσε με Βέλγικες μπύρες… πολλές Βέλγικες μπύρες.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες για τις απίστευτες εμπειρίες που βιώσαμε σε αυτό το ταξίδι, για το πόσα μάθαμε στα μουσεία που επισκεφτήκαμε, για τα τοπικά, και μη, φαγητά που δοκιμάσαμε, για τις πολύωρες έως και ανούσιες αναλύσεις που κάναμε με τον Νίκο για οποιουδήποτε θέμα μας απασχολούσε, που ίσως μας έκαναν να γνωριστούμε ακόμα καλύτερα. Ωστόσο αυτά που πραγματικά θα μείνουν είναι στιγμές όπως εκείνη η συζήτηση για την ζωή και τον άνθρωπο που μας ξεκίνησε ένας Αφροαμερικανός Άγγλος κύριος στη στάση του γερμανικού Duisburg στις 3 το πρωί όσο περιμέναμε το επόμενο τρένο. Στιγμές όπως εκείνο το βράδυ στο κλειστό και άδειο κέντρο του Βερολίνου λόγω κάποιας επίσκεψης πρωθυπουργού ,το οποίο, μετά από πολύ περπάτημα, μας κατέληξε στη φωταγωγημένη “Στήλη της Νίκης”, όπου κάποιοι μουσικοί έπαιζαν μόνοι τους κρυμμένοι στις υπόγειες διαβάσεις σαξόφωνο και κρουστά, δημιουργώντας μια πραγματικά αξέχαστη εικόνα.
Όλα αυτά είναι αναμενόμενο να ακούγονται απλώς ευχάριστες ιστορίες που δεν θα αγγίξουν πραγματικά κανέναν μέχρι να βιώσει ο ίδιος μια εμπειρία όπως το DiscoverEU. Ωστόσο σε αυτό αποσκοπώ όταν μιλάω για αυτές τις ιστορίες στους φίλους μου, και πιστέψτε με έχω μιλήσει τόσες φορές για αυτό το ταξίδι και σε τόσα διαφορετικά άτομα που πλέον έχω γίνει σίγουρα κουραστικός.
Αποσκοπώ στο να τους πείσω να δημιουργήσουν τις δικές τους ιστορίες που θα τους κάνει να νιώσουν αυτόν τον υπέροχο ενθουσιασμό όταν θα έρθουν να κουράσουν ύστερα τα δικά μου αυτιά. Είναι περιττό να πω πόσο πιο ώριμο και ανεξάρτητο πιστεύω ότι με έκανε αυτό το ταξίδι και πώς ήταν ουσιαστικά η αρχή για ένα ατελείωτο κυνήγι παρόμοιων ευκαιριών να γνωρίσω τον κόσμο, αφού με τον Νίκο έχουμε ήδη ετοιμάσει το επόμενο μας ταξίδι. Βγείτε από το “comfort zone” σας και ταξιδέψτε! Το σίγουρο είναι ότι μόνο κερδισμένοι κι απίστευτα ψυχικά εμπλουτισμένοι θα βγείτε από αυτή την εμπειρία. Ο κόσμος εκεί έξω είναι φιλικός και έτοιμος να σας βοηθήσει. Επομένως, μη διστάσετε να συμμετάσχετε, γιατί σίγουρα δεν θα το μετανιώσετε !
Ρεκούμης Σωτήρης – DiscoverEU Ambassador
